Bijzondere omstandigheden vereisen bijzondere afwegingen.
Dat was de titel van mijn vorige bijdrage. Wat een aandacht heeft het artikel gekregen!
Ik schreef dit artikel in het laatste uurtje op kantoor: alle dossiers in de kast, bureau leeg en nog even een kort berichtje om iedereen te laten weten dat ik tijdelijk niet als advocaat maar als intensive care-verpleegkundige werkzaam zou zijn. Ik had nooit gedacht dat dit zo’n aandacht zou trekken. Het was een beslissing gemaakt vanuit mijn hart, ik kón niet anders. Daar waar de nood aan de man is, dáár wil ik zijn. De media aandacht was overweldigend. Tv, radio, krant, interviews voor diverse bladen. Uiteraard ben je gevleid als je iets doet wat mensen kunnen waarderen en ik zou niet eerlijk zijn, als ik zou zeggen dat het mij niet raakte. En toch, als je dan weer tussen de collega’s van de intensive care staat, ben je er gewoon voor je patiënt. Publiciteit of niet: met álle collega’s ga je voor het leveren van topzorg. Die zorg waarvan je ook zou willen dat je ouders die zouden krijgen als ze hem nodig hadden. Zo gingen we de Corona-tijd in. Een zware tijd, ook voor de verpleegkundigen die al heel wat gewend waren. De hopeloosheid bij families, het bij patiënten aan bed blijven gedurende hun laatste momenten, de machteloosheid van het niet kunnen redden van mensen.
Nu er weer minder Corona-patiënten op de intensive care liggen, is mijn hulp daar niet meer zo nodig. Ik ben dan ook inmiddels weer drie weken terug op kantoor. Vrienden vragen: “Marlène, mis je het zorgen voor mensen niet?” En dan leg ik uit wat mijn bezigheden op kantoor zijn. De problemen van mensen aanhoren en zoeken naar een juridische grondslag. Proberen om sámen, het liefst zonder naar de rechtbank te hoeven, met mensen tot een goede oplossing te komen. En of het nu een echtscheiding betreft, alimentatie, een arbeidszaak of letselschade, ook dán voelen mensen zich vaak hopeloos en machteloos. En dus voel ik het ook hier als mijn taak om op te komen voor mijn cliënten en streef ik er naar om ze op de beste manier door deze periode heen te helpen.
Twee hele verschillende takken van sport? Misschien wel. Maar toch … de drive om mensen bij te staan zit in je bloed. Of je nu verpleegkundige bent of advocaat.
mw. mr. M.J.E.E. (Marlène) Bergmans
